Metody nauczania

METODY WYCHOWANIA I NAUCZANIA

STOSOWANE W PRACY Z DZIEĆMI

W NASZYM PRZEDSZKOLU

I Metody nauczania ruchu i wychowania fizycznego

1. Gimnastyka rytmiczna A. i M. Kniessów

To rodzaj gimnastyki twórczej, utanecznionej, podczas której ruch jest sprzężony z rytmem i muzyką, przy jednoczesnym zastosowaniu nietypowych przyborów (podwójny bijak, szarfy, grzechotka, dzwoneczki, bębenek i inne.

Poprzez udział w zajęciach prowadzonych powyższą metodą dziecko:

wyzbywa się niepotrzebnych napięć, przyruchów- synkinezji- które pochłaniają wiele pozytywnej energii,
ćwicząc, bazuje na ruchu naturalnym, czyli: pełnym, płynnym, ekonomicznym i cyklicznym,
posługuje się muzyką i rytmem, jako środkiem wyrazu własnej energii, nastroju.

2. Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Zajęcia wspierane elementami Metody W. Sherborne polegają na naśladowaniu płynnych, ekonomicznych ruchów, zademonstrowanych przez nauczyciela.

Poprzez udział w zajęciach prowadzonych powyższą metodą dziecko:

kształtuje poczucie bezpieczeństwa i akceptacji oraz świadomość, że w każdej trudnej sytuacji może liczyć na pomoc, wsparcie i zrozumienie ze strony nauczyciela,
rozwija świadomość własnego ciała poprzez ćwiczenia prowadzące do poznania i wyczuwania poszczególnych części i całego ciała,
rozwija świadomość przestrzeni i działania w niej poprzez ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu,
rozwija umiejętność dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

3. Metoda opowieści ruchowej- Thulina

Jest to metoda zabawowo naśladowcza. Opiera się na wyobraźni i fantazji dziecka. Nauczyciel, stając się animatorem aktywności ruchowej dzieci, poprzez opowiadanie bajki, legendy, fragmentu tekstu literackiego bądź opowieści prawdziwej czy wymyślonej, angażuje emocjonalnie dzieci, pobudza ich wyobraźnię, a one ilustrują fabułę ruchem.

4. Metoda ruchowej ekspresji twórczej Rudolfa Labana

Nauczyciel stawia dzieci w sytuacji zadaniowej, którą wychowankowie powinni samodzielnie rozwiązać, przy czym każde rozwiązanie uważa się za poprawne. Dziecko ma okazję do wyrażania własnych stanów psychicznych, nastrojów, doznań i odczuć za pośrednictwem ekspresji ruchowej, w tym także motoryki wyrazowej (mimika, gestykulacja, pantomima). W metodzie tej można łączyć ruch z muzyką, z rytmem, można wprowadzić taniec, zabawy i ćwiczenia muzyczno- ruchowe, opowieść ruchową, dramę itp.

Poprzez udział w zajęciach prowadzonych powyższą metodą dziecko:

posiada możliwość tworzenia, eksperymentowania, gromadzenia doświadczeń ruchowych,
kształtuje poczucie estetyki, płynności ruchów i zdolność rytmu pracy,
nabywa umiejętność współpracy z partnerem i grupą- adaptacja ruchów.

5. Metoda Karola Orffa

Zasadą tej metody jest przetwarzanie słów (zdań, wierszy, wyliczanek, przysłów) na rytm (zastosowanie instrumentów perkusyjnych) i dodawanie do niego odpowiedniej melodii (granej lub śpiewanej). Na koniec całość wiąże się z ruchem o różnej dynamice i intensywności.

Poprzez udział w zajęciach prowadzonych powyższą metodą dziecko:

ćwiczy wyczucie własnego ciała,
kształci umiejętność intensyfikowania doznań poprzez wykonywanie ćwiczeń sensorycznych z zamkniętymi oczami,
rozwija refleks,
nabywa umiejętność swobodnej improwizacji ruchowej, na określony temat, z muzyką i rytmem,
kształci umiejętność muzykowania na instrumentach perkusyjnych,
kształci słuch muzyczny.

II Podczas realizowania zajęć ruchowych, w zależności od potrzeb sytuacyjnych, wprowadzamy poszczególne rodzaje zabaw i gier ruchowych:

1. Zabawy ze śpiewem i przy muzyce

Zabawy tego typu rozpoczyna się od zabaw rytmicznych poprzez zabawy inscenizowane do zabaw tanecznych, dzięki którym dziecko uczy się odtwarzać rytm ruchem własnego ciała, zaś zabawy taneczne stanowią doskonałe przygotowanie do nauki tańców.

2. Zabawy i gry orientacyjno- porządkowe

Mają one na celu przede wszystkim wyrobienie u ćwiczących spostrzegawczości oraz szybkiej orientacji na sygnały wzrokowe i słuchowe.

3. Zabawy i gry na czworakach

Odgrywają szczególną rolę w rozwoju fizycznym dzieci. Są doskonałym ćwiczeniem tułowia, przeciwdziałającym krzywiźnie lędźwiowej.

4. Zabawy i gry rzutne

Zabawy takowe kształtują siłę, szybkość oraz rozwijają koordynację wzrokowo- ruchową.

5. Zabawi i gry bieżne

Bieg jako ćwiczenie użytkowe posiada ogromne znaczenie w usprawnianiu, będąc podstawową formą aktywności ruchowej dziecka. Rozpoczynając od biegów swobodnych, poprzez wyścigi do najtrudniejszej formy – zabawy i gry z pościgiem, dzieci kształtują szybkość orientacji i umiejętność podejmowania szybkich decyzji.

6. Zabawy i gry kopne

Ćwiczenia kształtujące koordynację wzrokowo- ruchową.

7. Zabawy i gry skoczne

Zabawy z tej grupy wzmacniają stawy i mięśnie nóg, uczą prawidłowego odbicia się od podłoża, wyrabiają koordynację ruchów.

8. Zabawy i gry z mocowaniem i dźwiganiem

Zabawy te sprzyjają kształtowaniu siły, ponieważ ich specyfika opiera się na zabawach i grach z przeciąganiem, z przepychaniem, z dźwiganiem.

W zależności od warunków atmosferycznych, nauczycielki naszego przedszkola, systematycznie organizują spacery oraz zabawy i zajęcia w ogrodzie przedszkolnym. Poprzez tak owe formy zajęć, dzieci wzmacniają swoje zdrowie, uodparniają się na wpływy zewnętrzne i hartują organizm.

Wychowankowie mają także możliwość uczestniczenia w zajęciach z gimnastyki korekcyjnej pod okiem wykwalifikowanego specjalisty.

III Metody nauczania z zakresu mowy i języka polskiego

1. Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz

Metoda Dobrego Startu to system ćwiczeń oddziałujących przede wszystkim na procesy instrumentalne: percepcyjne i motoryczne. Są to funkcje, które leżą u podstaw złożonych czynności czytania i pisania. Zasadniczą rolę odgrywają w tej metodzie trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczne (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki).

Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży więc usprawnienie i koordynacja, czyli integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych. Dzięki tej integracji dochodzi do wykształcenia prawidłowej orientacji czasowo-przestrzennej, możliwości wykonywania ruchów dowolnych, coraz lepiej zorganizowanych, zlokalizowanych w określonej przestrzeni i czasie.

2. Metoda odimiennej nauki czytania dr Ireny Majchrzak

W wieku przedszkolnym dominującą rolę odgrywa zabawa i dlatego wszelka nauka powinna mieć taki charakter. Dziecko, które zaczyna naukę czytania, powinno na samym początku otrzymać przekaz, że słowo napisane jest nośnikiem tych samych znaczeń, co słowo mówione. Odimienna metoda nauki czytania stosowana jest już wśród bardzo małych dzieci (2–3 latki). Punktem wyjścia jest pokazanie dziecku jego imienia – „wizytówki”, a następnie imion znanych bliskich mu osób. Dzięki temu dziecko zauważa, iż imię można nie tylko usłyszeć i wymówić, lecz również zobaczyć, że samo dziecko zostało przedstawione w kształcie liter, lub, że zostało schowane za zasłoną liter. Następne etapy to wiele gier i zabaw pozwalających dzieciom na poznanie pozostałych imion, wyrazów, oraz liter alfabetu.

Dzięki zastosowaniu elementów Odimiennej metody I. Majchrzak dzieci:

zostają wprowadzone w świat słów na zasadzie zabaw i gier, przynoszących im radość i satysfakcję,
na początku rozumieją sens i znaczenie poszczególnych słów, a z czasem dopiero poznają litery, z których są wyrazy zbudowane.

Wszelkie zabawy oraz ćwiczenia uwzględniające założenia metody dr I Majchrzak są przeprowadzane na zasadzie pełnej dobrowolności i w indywidualnym tempie, są bardzo ciekawe, urozmaicone i za każdym razem dostarczają nowych doświadczeń. Ułatwiają one dzieciom pierwsze kontakty i wzajemne poznanie się, przyczyniają się do integracji grupy.

IV Metody nauczania pojęć matematycznych

1. Edukacja matematyczna według Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej

W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka, stanowiące budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia (matematyczne) oraz umiejętności. Doświadczenia te przyczyniają się do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Podczas ich przetwarzania dziecko musi mówić, sprzyja to bowiem koncentracji uwagi i pomaga dostrzegać to, co najważniejsze.

Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci i dobre przygotowanie dzieci sześcioletnich do podjęcia nauki w szkole.

Zajęcia i zabawy prowadzone Metodą E. Kruszczyk-Kolczyńskiej przyczyniają się do:

intensywnego wspomagania rozwoju inteligencji operacyjnej dzieci,
kształtowania odporności emocjonalnej potrzebnej dzieciom do pokonywania trudności,
rozwijania umiejętności matematycznych stosowanych w codziennym życiu i wymaganych potem na lekcjach matematyki.